Deixamos unha presa de poesías, anacos delas, espalladas polas portas do instituto. Están aí para collelas, lelas, gardalas, convertilas nun agasallo para quen un queira, metelas disimuladamente no peto de alguén, ou na carpeta...
Iremos repoñendo. Se alquén quere que apareza algunha que lle guste especialmente, só ten que enviárnola.
Este curso Manuel María vai estar presente en moitas ocasións, del, aí vai o poema enteiro. É o número 46 do libro Ritual pra unha tribu de concello:
A nosa desolada xuventude foi
un ermo de resiñada soedade.
Reprimimos a nosa incontibel
paixón, de xeito vergoñento.
Fomos incapaces de impedir
que o noso corazón se enchera
de esterco fedorento. Éramos
impotentes pra ollar a luz.
Andivemos, foscos e calados,
vida adiante, co desemulo
e a mentira nos beizos.
Nunca confiamos en ninguén.
Rematamos por estar emigrados
no fondo tebregoso de nós mesmos.
Afogamos a nosa pureza dubidosa
nun vaso de mal viño. E rematamos
queimando os soños máis ousados
no lume dun cigarro detestabel.
No comments:
Post a Comment